WMO is geen gunst, maar een recht

De Wet maatschappelijke ondersteuning is destijds in het leven geroepen om een alternatief te bieden voor het grootschalig sluiten van verzorgingstehuizen en aanleunwoningen. Mensen moesten langer zelfstandig thuis blijven wonen, en de belofte was dat daar passende ondersteuning tegenover zou staan. Maar die belofte is inmiddels verworden tot een bureaucratisch mijnenveld waarin mensen zich eerst moeten verantwoorden, verdedigen en vernederen voordat ze iets toegekend krijgen.

Wie nu een beroep doet op de Wmo, wordt vaak direct benaderd met argwaan en wantrouwen.

• Je zal het wel niet echt nodig hebben of frauderen.
• Je zult vast nog wel zelf iets kunnen regelen.

Het uitgangspunt is niet langer: wat heb je nodig, maar: bewijs eerst maar eens dat je er recht op hebt. Dat is een totale omkering van waar deze wet ooit voor bedoeld was.

Daarbij komt nog het onbegrijpelijke beleid waarbij voorzieningen tegen elkaar worden uitgespeeld. Als je een scootmobiel krijgt, kun je fluiten naar taxibonnen. Of als je nog een rijbewijs hebt, wordt dat als reden gebruikt om andere hulp af te wijzen, zonder te kijken naar de werkelijke mobiliteit of beperkingen van de aanvrager. Dit soort regels zijn niet gebaseerd op menselijke logica, maar op een boekhoudkundige reflex die alleen maar gericht is op afhouden en besparen.

Ook zien we dat mensen bij de toegang tot de Wmo geconfronteerd worden met extra barrières. Zoals het moeten overleggen van een medische verklaring of het moeten aantonen dat het rijbewijs niet meer bruikbaar is, terwijl men ondertussen geen gebruik meer kan maken van vervoer of hulp in huis. Het vertrouwen ontbreekt volledig. Het hele proces ademt controle, wantrouwen en ontmoediging.

Toch is het eenvoudig: mensen vragen geen hulp omdat ze niets beters te doen hebben. Ze vragen het omdat ze het nodig hebben.

Als je die aanvraag dan ook nog eens benadert alsof iemand de boel probeert te flessen, dan toon je als overheid precies het tegenovergestelde van waar de Wmo ooit voor bedoeld was. Het is niet alleen vernederend, het werkt ook escalerend. Mensen verliezen het vertrouwen, raken gefrustreerd en blijven langer in de knel. Terwijl het met een beetje menselijkheid en vertrouwen zoveel eenvoudiger en eerlijker kan.

Daarnaast maken wij ons zorgen over het kabinetsvoorstel om de eigen bijdrage inkomensafhankelijk te maken.⤵️

Op papier lijkt het een eerlijke regeling, maar in werkelijkheid worden mensen met een uitkering of een wisselend inkomen de dupe. Want de regeling kijkt niet naar wat mensen werkelijk kunnen missen, maar naar wat er op papier staat. Daardoor vallen mensen met een arbeidsongeschiktheidsuitkering of een modaal inkomen tussen wal en schip. Zij gaan veel meer betalen, terwijl hun netto-inkomen nauwelijks toereikend is.

Het hele stelsel is al jaren aan het verschralen. Eerst verdwenen de verzorgingstehuizen. Toen kregen mensen te horen dat ze langer thuis moesten blijven wonen. Nu blijkt ook de hulp in huis ‘te duur’ te worden gevonden. Het systeem schuift af, bezuinigt en verplaatst verantwoordelijkheden, maar de rekening komt steeds terecht bij de mensen die het niet kunnen dragen. Dat is niet sociaal. Dat is niet behoorlijk bestuur.

Behoorlijk Bestuur pleit voor een mensgerichte aanpak.

• Geen systeemlogica, maar maatwerk.
• Geen afschuiven, maar oppakken.
• En geen bezuinigen ten koste van de kwetsbaarste mensen in onze gemeente.

De Wmo is de vervanging geweest van verzorgingshuizen en aanleunwoningen. Dan moet de ondersteuning die daarvoor in de plaats is gekomen, ook volwaardig zijn. Dat is geen ruimte voor discussie. Dat is een verantwoordelijkheid.

Wij staan pal voor onze inwoners. De Wmo is geen gunst, maar een recht. En het wordt tijd dat Den Helder dat weer gaat uitdragen.

Sylvia Hamerslag 

Behoorlijk Bestuur
18 Maart 2026
Stem Lijst 1

Na invullen op bevestigen klikken